သကၠရာဇ္ေဟာင္းရဲ႕ ေ၀ဒနာ

ႏွစ္ေဟာင္းက အညံ့ေတြစြန္႔လို႔
“ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုၾကစို႔” တဲ့
က်ဳပ္လည္း ႏွစ္သစ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

ဒါနဲ႔မ်ား
က်ဳပ္ကပဲ အညံ့အဆိုးေတြ ေပးခဲ့သလို
တစ္ႏွစ္လံုး က်ဳပ္နဲ႔ လက္တြဲခဲ့ၿပီးမွ
တြဲလက္ေတြ ခါ,ထုတ္ခဲ့ၾကတာ
ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ မရၾကဘူး။

က်ဳပ္မွာသာ
ရင္ဘတ္ေပါက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္
ေအာင့္သက္သက္ ညထဲ
ေရထဲ ေရေရာလို႔
ႏွလံုးသား ဟက္တက္နဲ႔
အက္ ကြဲ ၿပီး သံေယာင္လိုက္ ညာ
“ဟတ္ပီးနယူးရီးယား” ပါ။

ေလျပည္
၃၁.၁၂.၂၀၀၇

လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တာေလးပါ။
ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ဆိုေတာ့ ကဗ်ာေလး ၃ ႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

“ .... .... .... ”

အခ်စ္လား
ဘ၀တစ္ပါးမွာ ငိုကာ ထားခဲ့တယ္။

က်ေနာ္လား
အေမ့ရင္မွာ ခိုကာ နားခဲ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔
လူပံုက ခပ္ထက္ထက္
စိတ္က လက္တစ္ဆစ္နဲ႔
က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ ဆြဲႏွစ္ခဲ့တယ္။

“မ်ဳိးခ်စ္” ဆိုတဲ့ ဂယက္မွာ။

ေလျပည္
(၂၄-၁၂-၂၀၁၀၊ ေသာၾကာေန႔၊ ညေန ၅း၀၀)

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရလို႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။
သူက ေတာင္ပံခ်ဳိးခံထားရၿပီး ခုထိ ေတာင္ပံခတ္ခြင့္ မရေသးဘူး။
သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္သူကေတာ့ ေတာင္ပံခတ္ခြင့္ေလးေတာင္ မရခဲ့ပါဘူး။

အေတြးမ်ား

အ႐ူး
အ႐ူးေတြဟာ အရင္လုပ္တယ္။ ေနာက္မွ ေတြးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမွားေတြနဲ႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ဒုကၡေတြကို ႀကံဳေတြ႕ၾကရတယ္။

လူေတာ္
လူူေတာ္ေတြကေတာ့ အရင္ စဥ္းစားတယ္။ ေနာက္မွ ေဆာင္ရြက္တယ္။
မၾကာခဏဆိုသလို ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္တဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေက်နပ္ေနတတ္ၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ အေတြးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕သတၱိကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးပစ္တတ္တယ္။

ပညာရွိ
ပညာရွိေတြကေတာ့ အေတြးေတြကေန အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္။
အလုပ္လုပ္ရင္းလည္း ေတြးတယ္။
လုပ္သမွ်ေတြကို လက္ေတြ႕က်က်နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္လည္း လုပ္တယ္။
သူတို႔ဟာ နေ၀တိမ္ေတာင္ မျဖစ္ဘူး။
စြမ္းအင္နဲ႔ အခ်ိန္ကို သက္သာေစၿပီးေတာ့ ေခ်ာေမြ႕တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ခရီးဆက္တယ္။

Charles Akara ၏ "The Foolish, The Clever and The Wise" (အ႐ူး၊ လူေတာ္ ႏွင့္ ပညာရွိ) စာအုပ္ မွ “Thoughts” (အေတြးမ်ား) စာပိုဒ္အား ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

ေအးစက္စက္ ဒီဇင္ဘာ

မေန႔က အေအးလြန္ကဲလို႔
ဒီေန႔ ေခ်ာင္းကေလး တဟြပ္ဟြပ္နဲ႔
ညေနဆို ငါ ဖ်ားခ်င္ေနၿပီ
ေက်နပ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ။

အျပင္မထြက္ခ်င္ဘူး
ေဟာ ဟုိမွာ ဒီဇင္ဘာ။

သြားၾကည့္ ဒီဇင္ဘာ
စားၾကည့္ ဒီဇင္ဘာ
လမ္းတကာမွာ ဒီဇင္ဘာ
ေစာေစာ “ဒီ” လို႔
ေစာေစာ “ဇင္” လို႔
ေစာေစာ “ဘာ” ထား လိုက္ၾကတာ
ၿမဳိ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚ ဒီဇင္ဘာ။

ေလာကကို ဒီဇင္ဘာၾကည့္,ၾကည့္
ဒီဇင္ဘာေတြ ျမင္
နတ္ေတာ္၊ ျပာသိုပင္ ေရာက္ခဲ့ေပါ့
ဒီဇင္ဘာမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း
ငါလည္း ဒီဇင္ဘာ ႏွစ္ခါလည္သားေတာင္ရွိေပါ့
နင္းေခ်လိုက္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ။

မရယ္ပါနဲ႕ ဒီဇင္ဘာ
မေလွာင္ပါနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ
ေယာင္လည္ေယာင္လည္ ငါ့ကို
မေယာင္မလည္ မလုပ္ပါနဲ႔
နားလည္ပါး႐ိုက္ မလုပ္ပါနဲ႔
ဒီဇင္ဘာအေၾကာင္း
ဒီဇင္ဘာ အသိဆံုးမို႔
ေအးစက္ခြင့္ျပဳပါ ဒီဇင္ဘာ။

ဒီ+ဇင္+ဘာ = ၁၂
စာဆိုေတာ္ႀကီး ဒီဇင္ဘာ
ခ်စ္ႏွင္းမႈန္ထဲက ဒီဇင္ဘာ
စိုေသာ ဒီဇင္ဘာ
ခ်ဳိေသာ ဒီဇင္ဘာ
ငါ ငိုေသာ ဒီဇင္ဘာ။

ၾကားရဲ႕လား ဒီဇင္ဘာ
ခါးတယ္လား ဒီဇင္ဘာ
ေလွာင္တာလား ဒီဇင္ဘာ
ေလာင္ေနတာပါ ဒီဇင္ဘာ
ျမင္ရဲ႕လား ဒီဇင္ဘာ
ဒီဇင္ဘာျမင္းကို စိုင္း
ခုထိ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထခဲ့တာၾကာေပါ့
ခရီးေရာက္ရဲ႕လား ဒီဇင္ဘာ။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာကို တည္
ဒီဇင္ဘာနဲ႔ စား
ဒီဇင္ဘာ အၾကြင္းကို
ဒီဇင္ဘာ အလြမ္းနဲ႔ ေပါင္း
အိမ္မက္ေတြ “ေဆာင္း” ျဖစ္ေနၿပီ ဒီဇင္ဘာ။

ႀကိဳေနပါ ဒီဇင္ဘာ
ေအးစက္စက္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အလြမ္းသက္သက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ ျပန္လာမွာပါ ဒီဇင္ဘာ။

ေလျပည္
(၈.၁၂.၂၀၀၉၊ ည ၁း၀၀ နာရီ)

မေလးရွားေရာက္ (၂) ႏွစ္ျပည့္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ အခုေတာ့ (၃) ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး

အရယ္အၿပံဳးေတြ မရွိေတာ့ဘူး
အရာရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္
မ်က္ရည္ေတြ ဖိတ္ခဲ့ၿပီ။

ပန္းေတြ ေျမခတဲ့ည
ကမ္းေတြ ၿပိဳက်တဲ့ည
မီးစာေတြ ကုန္တဲ့ည
အဲဒီညမွာ
(အေဖ အေမေရ
ညီေလးေရ ညီမေလးေရ)
ေခၚသံေတြ ေခၚရာမ၀င္ေတာ့တဲ့ေနာက္
အရာရာဟာ ...
ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ႏိုင္လြန္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ထပ္
ျမင္ခြင့္မရေတာ့
ျဖစ္တည္ခြင့္လည္း မရေတာ့။

ရြက္၀ါေတြ ေၾကြလြင့္
ႏွင္းဆီ၀ါ၀ါေတြ ေၾကြလြင့္
ဂႏၶမာပန္းအ၀ါေတြ ေၾကြလြင့္
ဒီလိုနဲ႔
ေနာက္ဆံုး
အားလံုး ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ရတယ္။
(မ၀ါ၀ါ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။)

ေလျပည္
(၂၅-၁၁-၂၀၁၀၊ ေန႔လည္ ၁၂း၂၂)

(23.11.2010) အဂၤါေန႔တြင္ BRO ေက်ာင္းမွ ဆရာမ ေဒၚ၀ါ၀ါေအး ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေၾကာင္းသိရၿပီး မိသားစုႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ၀မ္းနည္းမိပါေၾကာင္း။)

ကမ္းေ၀းတိမ္

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္ခဲ့တယ္
ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမွာ အသံ မပါဘူး။

ပင္လယ္ရဲ႕ ဆြဲငင္မႈနဲ႔
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ျပန္႐ိုက္တဲ့ လိႈင္းလို
မိုက္မိုက္႐ုိင္း႐ိုင္း ကမ္းနဲ႔ေ၀းပစ္လိုက္တယ္
ဒီ့ထက္ ပိုေ၀းလည္း
ဒီ့ထက္ ပိုမေ၀းႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေလထဲ တိုက္အိမ္ေဆာက္ၿပီး
အိမ္မက္ေတြ ရွည္ခဲ့တဲ့ေနာက္မွာ
ရွည္သေလာက္ မက္ခဲ့တဲ့ အိမ္နဲ႔
တိမ္ဟာ ေျပးသထက္ ... ေျပးလုိ႔ ...
အိမ္ဟာ ေ၀းသထက္ ေ၀းလာခဲ့တယ္
ဒီ့ထက္ ပိုေ၀းလည္း
ဒီ့ထက္ ပိုမေ၀းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေလျပည္
(၃၀-၀၈-၂၀၁၀။ တနလၤာေန႔၊ ည ၉း၀၀ နာရီ။)

ရြက္ေၾကြမ်ား

ငါတို႔ အရင္လို တဟီးဟီး မရယ္ေတာ့ဘူး
အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ယိမ္း,မကေတာ့ဘူး
အငိုအၿပံဳးေတြနဲ႔ ဇာတ္မတိုက္ေတာ့ဘူး။

သစၥာရွိစြာ စိမ္းလန္းခဲ့ၿပီးၿပီ
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ဖက္တြယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျခြခ် ေျမခခဲ့ၿပီးၿပီ။

မနက္ျဖန္မွာ
ဒီ့ထက္ ပိုရင့္ေရာ္လို႔
ဒီ့ထက္ ပိုေျခာက္ေသြ႕လို႔
ဒီ့ထက္ ပိုပါးလႊာလို႔

ေလျပည္ တစ္လွမ္း
ရြက္ေၾကြ တစ္သန္း လြင့္ခဲ့တယ္
ဟို...အေ၀းကို။

(အိမ္ေ၀းငွက္မ်ားသုိ႔ ....)
ေလျပည္
(၉-၁၁-၂၀၁၀၊ အဂၤါေန႔၊ ည ၁၂း၀၀ နာရီ)

မိုးရြာေသာ ေန႔တစ္ေန႔

(၁)
ညထဲ မိုးက သဲသဲမဲမဲနဲ႔ မစဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ အိပ္ယာထဲ ေခြေနလိုက္တယ္။ အျပင္မွာ လွ်ပ္ေတြ လက္ေနတယ္။ အေဖ ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး။ အေမက ဖေယာင္းတိုင္မီးကို ေလကြယ္ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတယ္။ အစ္မက က်ေနာ့ေဘးမွာ ေမွာက္အိပ္ေနပံု ေထာက္ရင္ ဗိုက္ဆာေနေလာက္ၿပီ။ ဆာဆို ည ၁၁ နာရီ ထိုးၿပီးေနၿပီေလ။ တစ္အိမ္လံုး ညစာမွ မစားရေသးတာ။ အေဖျပန္အလာကို ေစာင့္ေနၾကတာေလ။
(၂)
အေဖ၊ က်ေနာ့အေဖက စာအုပ္ႀကီးသမား၊ လူပု စိတ္တို၊ သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္သူ၊ ျပဇာတ္ဆရာ၊ လူၾကမ္းမင္းသား၊ သိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဓါတ္ပံုဆရာ၊ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူ၊ စာေပျမတ္ႏိုးသူ၊ လူမွန္၊ ႐ိုးသားစြာ ေနထုိင္သူ၊ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ လုပ္ရမွာ ၀န္ေလးသူ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုဟာ သာမန္ေပါ့။ တခါတေလ ခုလို သာမန္ရာထူးက ျပဳတ္က်သြားတာလည္း ရွိတယ္။
အေမ၊ အေမက သိပ္ေတာ္တယ္။ နာရီမၾကည့္ဘဲ အခ်ိန္ေျပာႏိုင္တယ္။ ေတာ္ဆို အေဖအပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းက အစ ေျခဖ်ားအဆံုး အေမ့လက္၊ အေမ့ေျခ။ အေဖက ႐ွဴး႐ွဴးရွဲ႐ွဲႏုိင္သေလာက္ အေမက ေသြးေအးတယ္။ တခါတေလ အေမက အေဖ့ထက္ေတာင္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ေကာင္းတယ္။ ကမာၻေက်ာ္ေတြရဲ႕ အက်ႌဒီဇိုင္းေတြၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ လက္ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေပးရွာတယ္။ (ဟိုတုန္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ မရွိပါဘူး။) ဒါေပမယ့္ သိပ္ကို ေသသပ္လွပ ပါတယ္။ အေမက ရပ္ကြက္ထဲ အိမ္မလည္တတ္ဘူး။ အေဖက စကားေျပာရင္ အသံက်ယ္သေလာက္ အေမက သိပ္ညင္သာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက ရွက္တတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ရွက္တတ္ခဲ့တယ္။
(၃)
“ေဖေဖ ျပန္လာၿပီ။”
အစ္မက ၀ုန္းခနဲထၿပီး အေဖ့လက္ထဲက မုန္႔ထုပ္ကိုသြားယူတယ္။ အေဖကိုယ္မွာ မိုးေရေတြ စိုရႊဲေနတယ္။ က်ေနာ္ တစ္ဘက္ တစ္ထည္သြားယူေပးလိုက္တယ္။
“ဗိုက္ဆာေနၾကၿပီလား။ မရခဲ့ဘူးေဟ့။ ဒါပဲ ပါတယ္။”
ဧလမုန္႔ ၅ ခုပါ။ အေမ ေရေႏြးအိုးတစ္လံုးထဲ လက္ဖက္ေျခာက္ေလး ခပ္ၿပီး သယ္လာတယ္။
လမုန္႔ကို အစ္မ ၂ ခုစားပါတယ္။ အေမ ၁ ခု၊ က်ေနာ္ ၁ ခု စားပါတယ္။ အေဖက သူ႔အတြက္ ၁ ခုကို က်ေနာ့ကုိ ေပးပါတယ္။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဧလမုန္႔နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုး။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ညစာပါ။ စားေသာက္ၿပီး မီးမွိတ္ အိပ္ယာ၀င္ၾကပါတယ္။
(၄)
အဲဒီညက အေဖဟာ ေရေႏြးျခမ္းပဲ ေသာက္ၿပီး အိပ္သြားပါတယ္။
အိမ္အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းေနတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ဘာမွ မျမင္ရတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

ေလျပည္
(23.09.2010/ 3:37 am)

အျပန္လမ္း

ေရခဲတိုက္လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့
အခန္းတစ္ခုမွာ က်ဳပ္နဲ႔အတူ
ေဘာ္ဒါေတြ အမ်ားႀကီး အိပ္ေမာက်လို႔ ...

သူတို႔ေတြ အားလံုး
အသက္မ႐ွဳဘဲ အိပ္ေနၾကေတာ့
က်ေနာ္လည္း ႐ွဳၾကည့္တယ္
မရပါ။

သတ္မွတ္ရက္ျပည့္ေတာ့
က်ဳပ္ကို ေရခ်ဳိးၾက
တစ္ကို္ယ္စာ ပံုးထဲထည့္ၾက
ႏွင္းဆီေတြ၊ စံပယ္ေတြ
ေခါင္းက ေျခဖ်ားထိ ျပန္႔က်ဲလုိ႔

ငိုဖုိ႔လူေတြ ေစာင့္ေနၾကလို႔ထင္ရဲ႕
က်ဳပ္ကို ေခၚသြားၾကတယ္။

ငိုသံေတြနဲ႔ မြမ္းမံထားတဲ့
“စ်ာပနာပြဲ” တဲ့လား
က်င္းတစ္ခုထဲ က်ဳပ္ကိုထည့္
ေဆြမ်ဳိးေတြ ျပန္သြားၿပီ
က်ဳပ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ

၇ ရက္ျပည့္ေတာ့
က်ဳပ္အတြက္ ကုသုိလ္ျပဳၾကၿပီ
သာဓု သာဓု သာဓု

လူငယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး

ငါက လူငယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
လူငယ္တစ္ေယာက္လို မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ငါက
ေတးသြားေတြနဲ႔လည္း
လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မမူးယစ္သင့္ေတာ့ဘူး
လမ္းေဘးမွာလည္း
လြမ္းေဆြးမေနသင့္ေတာ့ဘူး
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို
လမ္းတစ္ကာ ေလွ်ာက္သြား
စကားမမ်ားသင့္ေတာ့ဘူး
လူငယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ
ငါက ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းရမွာျဖစ္ၿပီး
ခရီးတစ္ေထာက္ကိုလည္း
လမ္းေဖာက္ရမွာပါ ...
ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမမွာ
ပန္းေတြေ၀ဖို႔နဲ႔
ညွဳိးေလ်ာ့အားငယ္ေနသူေတြကို
အားေပးရမွာ
လူငယ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ
လူငယ္ေတြကို စာနာ နားလည္ဖို႔နဲ႔
အားအင္ေတြကို ျဖည့္တင္းေပးမွသာ
လူငယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့တာကို .... ။ ။

အေရးအသားတစ္ခု

၀င္႐ိုးစြန္းတူလို႔
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တြန္းကန္
က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြေလ
အေဖဟာ အေရာင္သန္းေနတဲ့သတၱဳ
သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္တယ္
လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမင္ေၾကာင္ အ၀ုိင္း၀ိုင္းေတြနဲ႔
အဆုတ္တျခမ္း မေကာင္းေတာ့ဘူး
က်ေနာ္တို႔ အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိတာနဲ႔
အေမဟာ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ေတာ့တာပဲ
က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေခသူမဟုတ္
... .... ... ေရြ႕တယ္
က်ေနာ္တို႔ေခတ္ စိတၱဇမ်ား
ဆံပင္ရွည္ထားလိုက္
ကတံုးျဖစ္လိုက္
အိမ္ဟာ လၹက္ရည္ဆိုင္လုိ
၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္။

လူ ၃ မ်ဳိးတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အျမင္မ်ား

အ႐ူး
အ႐ူးေတြဟာ သူတို႔ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ကို သူတို႔ နားမလည္ၾကဘူး။
ဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လုပ္ရမွာေတြကိ္ု ေၾကာက္ေနၾကတယ္။
မၾကာခဏ ဆိုသလို သူတို႔ဟာ ၀မ္းနည္းေနတတ္ၾကတယ္။

လူေတာ္
လူေတာ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ နားလည္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘ၀ ျပင္ပေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာေတြကို နားမလည္ဘူး။
သူတို႔ဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေတြနဲ႔သာ
အလုပ္႐ွဳပ္ေနတတ္ၾကတယ္။

ပညာရွိ
ပညာရွိေတြကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ အတၱတည္ရွိရာ ခဏတာကို သိနားလည္ၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘ၀ရဲ႕ အင္အားႀကီးမားေသာ ပူေဖာင္းေတြထဲမွာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ လုပ္ၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘ၀ပူေဖါင္းမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။
အဲဒီပူေဖါင္းေတြ မၾကာမီ ေပ်ာက္သြားမွာကိုလည္း သိၾကတယ္။

Charles Akara ရဲ႕ "The Foolish, The Clever and The Wise" မွ Self-Recognition စာပိုဒ္အား ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

သီအိုရီ မဟုတ္တဲ့ သီအိုရီ

တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
က်လာခဲ့သမွ် ႏွင္းေတြက
ကုန္လုနီးပါးေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္
က်ေနာ္ ေလာကကို ေရာက္လာတယ္။

ေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ႀကိဳးတံတားေပၚ
ဒူးေတြတုန္ရင္း
ဘုရားရွစ္ခိုးေတြ ျပန္က်က္
ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း ၀င္ဖူးတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ
ခပ္ျမင့္ျမင့္ တိုက္အိုတစ္လံုးထိပ္
ေလာကကို ျဖန္႔ၾကည့္
အားသစ္ေတြေမြး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးရင္း
စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမွင့္တင္ဖူးတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာ မမည္တဲ့
ဦးေဏွာက္တစ္စံု
ေရထဲျပဳတ္က်ေတာ့
စိတ္ဓာတ္ေတြ က်႐ွဳံး
ဦးတည္ရာမဲ့ ေလလြင့္ရင္း
ႏို႔ဆီခြက္တစ္လံုးလည္း ကန္ဖူးတယ္။

တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
က်လာခဲ့သမွ် ႏွင္းေတြလည္း
ကုန္လုနီးပါးေပါ့ ....

တခ်ဳိ႕က ကန္ေဘာင္မွာ ရယ္ေမာရင္း
တခ်ဳိ႕က ခပ္တိုးတိုး ငို႐ိႈက္ရင္း
၂၀ ရာစုဟာ ေသဆံုးလို႔
ရာစုသစ္ တစ္ခုထဲ
က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ေလျပည္ (၃၁.၁၂.၂၀၀၁)
(၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီးစ အခ်ိန္က ေရးခဲ့တာေလးပါ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ေပါ့။)

အိပ္ပ်က္ည

မႈတ္ထုတ္ခံရတဲ့ သက္ျပင္းတိုင္းလည္း
အနည္ထုိင္ခ်င္ၾကေရာ့မယ္။

သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ
မမိႏိုင္ေသးတဲ့ အေတြးတို႔ လိုက္ဖမ္းရင္း
နဖူးေပၚ လက္တင္လိုက္
လက္ေပၚ နဖူးတင္လိုက္။

တြန္႔ေၾကသြားတဲ့ အိပ္ယာခင္းေတြေတာင္
လူးလွိမ့္လြန္းလို႔တဲ့
“တက္” တစ္ေခါက္ေခါက္
မ်က္ေစာင္း တစ္ခဲခဲ။

စိတ္ကူးနဲ႔ခ်တဲ့ ပႏၷက္ေတြလည္း
ကမာၻေျမအႏွံ႔ ထု(ဒု)တက္လုိ႔
တစ္ဖက္ေစာင္းျပန္ေတာ့
နံရံမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ျပည့္ေနတယ္။

အစီးအနင္းမ်ားတဲ့ ေလာကထဲ
မနက္ျဖန္အတြက္ အုတ္ျမစ္ခ်ရင္း
ညတစ္ည၏ ခဏ ေသျခင္းထဲ
စိတ္တခ်ဳိိ႕
လြင့္ ေမ်ာ ေန တုန္း။

ေလျပည္

ဘူတာအမွတ္ ၆၁

ရခိုင္႐ိုးမထဲက ဓားသိုင္းနဲ႔
ဇူလိုင္မိုးမခထဲက ပန္း႐ိုင္းလို
အ႐ိုင္းအစိုင္းကို လွခဲ့တာ
အေဖ။

ပုန္းညက္ေလွေလးနဲ႔ ေန႔ရက္မ်ား
ဒီေရတက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးနဲ႔
အင္ဂ်င္တစ္ခုလံုး ၀ါးၿမိဳခံခဲ့ရတာေတာင္
ဧရာ၀တီကို မမုန္းခဲ့တာ
အေဖ။

အညာေႏြ ေနပူက်ဲေအာက္က
ပတ္ၾကားအက္ ေျခဖေနာင့္ေတြ
႐ိုးမ မုန္တိုင္းထဲ
တစ္မိုးလံုး တင္းခဲ့တဲ့ မာနနဲ႔
႐ိုးမေတာင္တန္းေတြေပၚ
တစ္ေဆာင္းလံုး လီဗာဗ်င္းခဲ့တာ
အေဖ။

ခန္းလံုးျပည့္ ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ ကာရံထားတဲ့အိမ္မွာ
အေဖနဲ႔အတူ ေခါင္မုိးေတြမိုး
စည္း႐ိုးေတြခတ္
ထင္းေတြျဖတ္
ထံုးေတြသုတ္
ေပါင္းေတြခုတ္
ေရေျမာင္းေတြလည္း တူးခဲ့တယ္။

အေဖေရးခဲ့တဲ့ ေဆးေရးပန္ခ်ီးမွာ
သံစဥ္မဲ့ စကားသံေတြ ရွိတယ္။
အေဖေသြးခဲ့တဲ့ ဓားမွာ
ေမွာ္ေအာင္ေနတဲ့ သတၱိေတြရွိတယ္။

ေျခဆန္႔ခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္
ေသခ်င္ေစာ္နံ ေလာကဓံထဲ
အေဖေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
မိုးရြာေသာ ေန႔တစ္ေန႔

အခုေတာ့ တစ္သက္လံုး သံုးမကုန္တဲ့
အေဖ့စကားလက္ေဆာင္နဲ႔
အေဖ့တန္ဖိုးေတြ နားလည္
အေဖေပးတဲ့ ေသြးနဲ႔
အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ အေဖ။

ခုဆို
အေဖက
၆၁ ဘူတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး
ရထားတစ္စီးလို ဆက္လက္ခုန္းေမာင္းေနဆဲ။

ေလျပည္
ကဗ်ာေလးက ေဖ့ေဖ့ ၆၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ မႏွစ္ကေရးခဲ့တာပါ။ ဒီပို႔စ္ တင္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ၆၂ ႏွစ္ျပည့္ေပါ့။ ဒီလ August (၁) ရက္ေန႔က ေဖေဖ့ေမြးေန႔ေလ။

လံုး၀ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔

ကိုယ့္အစြမ္းအစကို ယံုၾကည္သူအဖို႔
ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္
ေခြးကို လမ္းဖယ္ေပးရတာဟာ
ေခြးကိုက္ခံရတာနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္
ပို အက်ဳိးရွိပါလိမ့္မယ္။

လင္ကြန္း (Lincoln)

စိတ္တိုၿပီး ရန္ျဖစ္ခ်င္လာရင္ လင္ကြန္းရဲ႕ ဒီစကားေလးကို သတိရမိတယ္။

အားနည္းရပ္၀န္း

ဘ၀ေတြ မိုးေမွာင္က်လိုက္ပံုမ်ား
ဘယ္အလင္းမွ လိုက္မမွီဘူး
လက္ေတြ႕မွာ ပူရင္နီတယ္
ပန္းခ်ီကားမွာ ျဖဴတာနဲ႔ျပတယ္
ဂဲ(ခဲ)က်ရင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာပ်က္တတ္တဲ့ ေရျပင္မွာ
စက္၀ိုင္းေတြ အထပ္ထပ္ဆြဲလို႔
ဘာမွ မျဖစ္တဲ့သူၾကည့္ရင္
ဘာမွ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး
ခုေတာ့
မေတာ္တဆ ျဖစ္ရပ္ေလးေတာင္
ပလာစတာေတြ ကပ္လို႔
ငါ ကိုယ္က
အသည္းငယ္လြန္းခဲ့ ...။ ။

ေလျပည္

အျဖဴေရာင္ကေလးငယ္သို႔

ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႔ စတဲ့ဘ၀မွာ
မ်က္ရည္ျပဇာတ္ေတြ လွိမ့္ကရင္း
စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနၿပီလား။

ေလာကအေၾကာင္းမသိေသးခင္
ဓားထမ္း ေက်ာ္ခံခဲ့ရတာ
မင္းတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ဘဲ ငါ့ညီရာ။

အစီးအနင္းၾကမ္းတဲ့ နကၡတ္ေတြထဲ
မင္းမာနေတြ ယစ္ပူေဇာ္ရဦးမယ္
အတုအေယာင္ေတြၾကား
ဟန္ေဆာင္႐ုပ္ေတြ ထုရဦးမယ္။

အေမွာင္မိုက္ဆံုး ညေတြထဲ
ရင္ခုန္သံ အေသေတြနဲ႔ ရွင္သန္ရဦးမယ္။
မျပည့္စံုျခင္းကမာၻမွာ
တပ္မက္မႈေတြ ၿမိဳသိပ္ရဦးမယ္။

စိတ္ညစ္ခဲ့ရင္
ထြက္ေပါက္မရွာနဲ႔
ေဟာသလိုပဲ
... ... ... .... ...
ေဖာက္ထြက္ခဲ့။ ။

ေလျပည္

အထင္မလြဲပါနဲ႔

ဆံုးျဖတ္ရဲသူကို ဇြတ္တရြတ္ဆန္တယ္
ခ်င့္ခ်ိန္တတ္သူကို သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္
ရက္ေရာတတ္သူကို လက္ဖြာတယ္
စည္းကမ္းနဲ႔ေပးသူကို ကပ္ေစးႏွဲတယ္
ဦးေဆာင္ႏိုင္သူကို ေနရာယူတယ္
ကၽြမ္းက်င္သူကို လည္လြန္းတယ္လို႔
အထင္မလြဲပါနဲ႔
တကယ္ အထင္မလြဲလိုက္ပါန႔ဲ။

ေလျပည္

မိုးဦးေလ

တိမ္တိုက္ေတြ ၿပိဳၿပိဳက်လုိ႔
လည္စင္းခံထားရတာပါ။
တကယ္ဆို
မိုးရြာဖုိ႔ မေကာင္းဘူး။

ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထ,တိုက္ေတာ့
“မုန္တိုင္း” တဲ့
တကယ့္ေတာ့
ငါက .......... ပါ။

ေလျပည္

ျမက္ခင္း

ဘယ္သူေသေသ
ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး
ေဟာဒီ ဦးေခါင္းေပၚ
ဆႏၵေတြ နင္းနင္းသြားၾက။

တခ်ဳိ႕က မသိမသာ
တခ်ဳိ႕က မညွာမတာ
တခ်ဳိ႕လည္း ၾကင္ၾကင္နာနာ။

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြ ၀င္လာတဲ့ေန႔
ေရေတြေလာင္း ေပါင္းေတြသင္
ဗီတာမင္ေကၽြး အလွေမြးနဲ႔
ရင္ဘတ္အခ်က္လိုက္
ခြာခ်ခံရတာေတာင္
ငါ့မွာ
ခုထိ စိမ္းေပးေနရတုန္း။

ေလျပည္