ရခိုင္႐ိုးမထဲက ဓားသိုင္းနဲ႔
ဇူလိုင္မိုးမခထဲက ပန္း႐ိုင္းလို
အ႐ိုင္းအစိုင္းကို လွခဲ့တာ
အေဖ။
ပုန္းညက္ေလွေလးနဲ႔ ေန႔ရက္မ်ား
ဒီေရတက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးနဲ႔
အင္ဂ်င္တစ္ခုလံုး ၀ါးၿမိဳခံခဲ့ရတာေတာင္
ဧရာ၀တီကို မမုန္းခဲ့တာ
အေဖ။
အညာေႏြ ေနပူက်ဲေအာက္က
ပတ္ၾကားအက္ ေျခဖေနာင့္ေတြ
႐ိုးမ မုန္တိုင္းထဲ
တစ္မိုးလံုး တင္းခဲ့တဲ့ မာနနဲ႔
႐ိုးမေတာင္တန္းေတြေပၚ
တစ္ေဆာင္းလံုး လီဗာဗ်င္းခဲ့တာ
အေဖ။
ခန္းလံုးျပည့္ ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ ကာရံထားတဲ့အိမ္မွာ
အေဖနဲ႔အတူ ေခါင္မုိးေတြမိုး
စည္း႐ိုးေတြခတ္
ထင္းေတြျဖတ္
ထံုးေတြသုတ္
ေပါင္းေတြခုတ္
ေရေျမာင္းေတြလည္း တူးခဲ့တယ္။
အေဖေရးခဲ့တဲ့ ေဆးေရးပန္ခ်ီးမွာ
သံစဥ္မဲ့ စကားသံေတြ ရွိတယ္။
အေဖေသြးခဲ့တဲ့ ဓားမွာ
ေမွာ္ေအာင္ေနတဲ့ သတၱိေတြရွိတယ္။
ေျခဆန္႔ခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္
ေသခ်င္ေစာ္နံ ေလာကဓံထဲ
အေဖေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
မိုးရြာေသာ ေန႔တစ္ေန႔
အခုေတာ့ တစ္သက္လံုး သံုးမကုန္တဲ့
အေဖ့စကားလက္ေဆာင္နဲ႔
အေဖ့တန္ဖိုးေတြ နားလည္
အေဖေပးတဲ့ ေသြးနဲ႔
အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ အေဖ။
ခုဆို
အေဖက
၆၁ ဘူတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး
ရထားတစ္စီးလို ဆက္လက္ခုန္းေမာင္းေနဆဲ။
ေလျပည္
ကဗ်ာေလးက ေဖ့ေဖ့ ၆၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ မႏွစ္ကေရးခဲ့တာပါ။ ဒီပို႔စ္ တင္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ၆၂ ႏွစ္ျပည့္ေပါ့။ ဒီလ August (၁) ရက္ေန႔က ေဖေဖ့ေမြးေန႔ေလ။
No comments:
Post a Comment