သီအိုရီ မဟုတ္တဲ့ သီအိုရီ

တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
က်လာခဲ့သမွ် ႏွင္းေတြက
ကုန္လုနီးပါးေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္
က်ေနာ္ ေလာကကို ေရာက္လာတယ္။

ေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ႀကိဳးတံတားေပၚ
ဒူးေတြတုန္ရင္း
ဘုရားရွစ္ခိုးေတြ ျပန္က်က္
ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း ၀င္ဖူးတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ
ခပ္ျမင့္ျမင့္ တိုက္အိုတစ္လံုးထိပ္
ေလာကကို ျဖန္႔ၾကည့္
အားသစ္ေတြေမြး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးရင္း
စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမွင့္တင္ဖူးတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာ မမည္တဲ့
ဦးေဏွာက္တစ္စံု
ေရထဲျပဳတ္က်ေတာ့
စိတ္ဓာတ္ေတြ က်႐ွဳံး
ဦးတည္ရာမဲ့ ေလလြင့္ရင္း
ႏို႔ဆီခြက္တစ္လံုးလည္း ကန္ဖူးတယ္။

တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
က်လာခဲ့သမွ် ႏွင္းေတြလည္း
ကုန္လုနီးပါးေပါ့ ....

တခ်ဳိ႕က ကန္ေဘာင္မွာ ရယ္ေမာရင္း
တခ်ဳိ႕က ခပ္တိုးတိုး ငို႐ိႈက္ရင္း
၂၀ ရာစုဟာ ေသဆံုးလို႔
ရာစုသစ္ တစ္ခုထဲ
က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ေလျပည္ (၃၁.၁၂.၂၀၀၁)
(၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီးစ အခ်ိန္က ေရးခဲ့တာေလးပါ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ေပါ့။)