ဘူတာအမွတ္ ၆၁
ရခိုင္႐ိုးမထဲက ဓားသိုင္းနဲ႔
ဇူလိုင္မိုးမခထဲက ပန္း႐ိုင္းလို
အ႐ိုင္းအစိုင္း လွခဲ့တာ
အေဖ ...။
ပုန္းညႇက္ေလွကေလးနဲ႔ ေန႔ရက္မ်ား
ဒီေရတက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးနဲ႔
အင္ဂ်င္တစ္ခုလံုး ၀ါးၿမိဳခံခဲ့ရတာေတာင္
ဧရာ၀တီကို မမုန္းခဲ့တာ
အေဖ ...။
အညာေႏြ ေနပူက်ဲေအာက္
ပတ္ၾကားအက္ ေျခဖေနာင့္ေတြ
႐ိုးမ မုန္တိုင္းထဲ
တစ္မိုးလံုး တင္းခဲ့တဲ့ မာနေတြနဲ႔
႐ိုးမေတာင္တန္းေတြေပၚ
တစ္ေဆာင္းလံုး လီဗာဗ်င္းခဲ့တာ
အေဖ ...။
ခန္းလံုးျပည့္ ပန္းခ်ီေတြ ကာရံထားတဲ့ အိမ္မွာ
အေဖနဲ႔ အတူ ေခါင္မိုးေတြမိုး
စည္း႐ိုးေတြခတ္ ထင္းေတြျဖတ္
ထံုးေတြသုတ္ ေပါင္းေတြခုတ္
ကတုတ္ေျမာင္းေတြလည္း တူးခဲ့တယ္။
အေဖေရးခဲ့တဲ့ ေဆးေရးပန္းခ်ီမွာ
သံစဥ္မဲ့ စကားသံေတြ ရွိတယ္။
အေဖ ေသြးခဲ့တဲ့ ဓားမွာ
ေမွာ္ေအာင္ေနတဲ့ သတၱိေတြ ရွိတယ္။
ေျခဆန္႔ခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္
ေသခ်င္ေစာ္နံ ေလာကဓံထဲ
အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
မိုးရြာေသာ ေန႔တစ္ေန႔။
အခုေတာ့ ...
တစ္သက္လံုး သံုးမကုန္တဲ့
စကားလက္ေဆာင္နဲ႔
အေဖ့ တန္ဖိုးေတြ နားလည္
အေဖေပးတဲ့ ေသြးနဲ႔
အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ အေဖ။
ခုဆို
အေဖက ၆၁ ဘူတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး
ရထားတစ္စီးလို ဆက္လက္ ခုန္ေမာင္းေနၿမဲ။
ေလျပည္
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က “ေဖေဖ့ရဲ႕ ၆၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ” ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ဇြန္လ တတိယပတ္ တနဂၤေႏြေန႔ “ႏိုင္ငံတကာ အေဖမ်ားေန႔” မွာ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment